چند وقتی بود بد شده بودم........... حضور خدا رو تو زندگیم حس نمی کردم ... سراغ قرآن نمی رفتم ... نماز هام رو یکی در میون می خوندم ( از این کارهام زجر می کشیدم اما انگار مسخ شده بودم).
می دونستم اوضاعم خراب شده اما نمی دونستم چه جوری باید برگردم....به نوعی احساس می کردم دیگه راه برگشتی وجود نداره و دیگه خدا از من بدش میاد و به من نگاه نمیکنه ..
تا اینکه : با دوست مهربانی شروع به صحبت و درد دل کردم ... از گناهانم گفتم و اینکه دیگه خدا به من نظری نداره و راه برگشتی نیست............. ایشان راه کارهایی رو جلوی پای من گذاشتند که من را به بخشش خدا امیدوار کرد ... فهمیدم خداوند باعث شده که من با این دوست گفتگویی بکنم و بفهمم که همیشه راه برگشتی هست و هنوز خدا به من توجه داره
من گلی ناچیز بودم ولیکن مدتی با گل نشستم
کمال همنشین در من اثر کرد
وگرنه من همان خاکم که هستم
